2
 |
 |
||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
W pierwszych latach po wojnie, zaodrzańska część Opola miała stosunkowo niewielu mieszkańców. Dominowały tu domki kilkurodzinne. Z czasem, gdy zaczęto budować nowe osiedla złożone z wielomieszkaniowych bloków, w szybkim tempie wzrosła liczba ludności w tej części miasta. W konsekwencji zaistniała potrzeba wybudowania w dzielnicy po lewej stronie Odry, nowego kościoła. Problem ten mieszkańcy Zaodrza wielokrotnie zgłaszali Ordynariuszowi Opolskiemu biskupowi Alfonsowi Nossolowi.
Pragnieniem Sufragana ...
W pierwszych latach po wojnie, zaodrzańska część Opola miała stosunkowo niewielu mieszkańców. Dominowały tu domki kilkurodzinne. Z czasem, gdy zaczęto budować nowe osiedla złożone z wielomieszkaniowych bloków, w szybkim tempie wzrosła liczba ludności w tej części miasta. W konsekwencji zaistniała potrzeba wybudowania w dzielnicy po lewej stronie Odry, nowego kościoła. Problem ten mieszkańcy Zaodrza wielokrotnie zgłaszali Ordynariuszowi Opolskiemu biskupowi Alfonsowi Nossolowi.
Pokaż więcej
Pokaż mniej
Pragnieniem Sufragana Opolskiego biskupa Wacława Wyciska było, aby Opole stało się miastem świątyń, których wezwania przypominałyby świętych, wywodzących się ze związanego ze Śląskiem rodu Odrowążów - Jacka, Czesława i Bronisławę. Obok budowanego wówczas kościoła św. Jacka, projektowano wzniesienie dwóch następnych - kościoła pod wezwaniem błogosławionej Bronisławy w dzielnicy Chabrów i kościoła pod wezwaniem błogosławionego Czesława na Zaodrzu. Pierwsze rozmowy Biskupa Ordynariusza z władzami miasta na temat budowy kościoła na Zaodrzu rozpoczęły się w 1982 roku. Po wyrażeniu wstępnego przyzwolenia, wskazano do wyboru trzy miejsca, na których mógłby powstać kościół, a mianowicie: niewielki stosunkowo plac przy ulicy Koszyka, gdzie obecnie znajduje się Zajazd Kasztelański; teren obecnego boiska szkolnego na skrzyżowaniu ulic Niemodlińskiej i Hallera, gdzie wcześniej znajdowało się miejskie wysypisko oraz obszar podmokłego wyrobiska gliny w pobliżu działek, przy obecnej ulicy Hallera. Żadna z propozycji nie była korzystna. Ostatecznie zdecydowano się jednak na wariant trzeci. Inż. arch. Zdzisław Budziński zaproponował zbudowanie okazałego, dwupoziomowego kościoła. On też opracował projekt architektoniczny budowli. Pomysł wydawał się atrakcyjny, chociaż niewielu wierzyło w powodzenie takiego przedsięwzięcia. Prace organizacyjne związane z budową rozpoczął ks. Stefan Baldy, proboszcz Parafii pod wezwaniem Św. Krzyża w Opolu, której część miała wejść w skład nowej, parafialnej jednostki administracyjnej. Teren, na którym miał stanąć kościół, składał się z działek należących do siedmiu właścicieli. Z chwilą, gdy parafia katedralna mogła już nimi dysponować, przystąpiono do załatwiania formalności, które wiązały się z przekwalifikowaniem owych gruntów na cele budowlane. Okazały się one tak kosztowne, że na należności spłacano w ratach. Z myślą o nowej parafii, jesienią 1982 roku, został zakupiony w opolskim "Metalchemie" barak, który tymczasowo zmagazynowano w częściach przy opolskiej katedrze. W 1983 roku otrzymano wstępną zgodę na ogrodzenie terenu budowy i na przygotowanie jego zaplecza. Następnie zapadła decyzja o budowie kościoła pod wezwaniem błogosławionego Czesława. W sierpniu 1983 roku powierzono ks. Janowi Bogackiemu przyjście z pomocą proboszczowi Parafii Św. Krzyża w sprawach budowlanych. Miał on równocześnie rozpocząć na Zaodrzu organizowanie życia parafialnego. Zamieszkał w budynku przy Wydawnictwie Św. Krzyża, obok opolskiej katedry i stamtąd wyruszał za Odrę, aby doglądać rozpoczynające się prace. Z czasem, stał się samodzielnym koordynatorem inwestycji. Przy placu budowy, 22 grudnia 1983 roku, stanął barak. Miał być namiastką przyszłego kościoła parafialnego. Oprócz kaplicy, znalazły się w nim magazyny, warsztaty, kancelaria i salki do zajęć. Pierwszą mszą świętą w baraku, którą odprawił ks. Stefan Baldy, była Pasterka, 24 grudnia 1983 roku. Zgromadziła się wówczas nadspodziewanie wielka liczba mieszkańców Zaodrza. Władze, zaniepokojone tym faktem, zakazały urządzania nabożeństw w baraku, a Biskup Ordynariusz został wezwany przez odpowiedni urząd, w celu złożenia wyjaśnień. Był to czas odległy zaledwie o kilka miesięcy od daty zniesienia stanu wojennego w Polsce. Ostatecznie, 6 stycznia 1984 roku zezwolono na odprawianie, najpierw jednej, a później dwóch mszy świętych w niedziele i święta. Początki budowy kościoła były wyjątkowo trudne. Bagnisty teren powodował, że konieczne było wykonywanie w błocie głębokich wykopów, wielokrotne układanie betonowych płyt, utwardzanie gruzem i zalewanie betonem, aby w ten sposób stworzyć odpowiedni fundament dla mającego powstać monumentu. W 1984 roku do pracy w tworzącej się parafii przybył pierwszy wikariusz - ks. Marcin Michalski. W tymże roku wykonano ogromną pracę polegającą na wymianie błotnistego gruntu wokół powstającej budowli na piasek i żwir i położono w tym miejscu około tysiąca drogowych płyt. W dniu 24 czerwca 1985 roku gościł na Zaodrzu bp antoni Adamiuk. Przewodniczył mszy świętej odprawianej przy symbolicznej bramie, wiodącej do przyszłego kościoła i poświęcił budowę, objeżdżając plac samochodem. Drugim pomocnikiem ks. Jana Bogackiego został ks. Werner Skworcz. Wszyscy trzej księża zamieszkali w domu przy ulicy Domańskiego 5a, naprzeciw kościoła św. Michała Archanioła w Półwsi. Z tego miejsca, odległego o około dwóch kilometrów, docierali do baraku przy placu budowy, by organizować życie parafialne. W Plebani, którą budowano, równocześnie z kościołem, można było bowiem zamieszkać dopiero w lutym 1992 roku. Parafia pod wezwaniem Błogosławionego Czesława w Opolu została oficjalnie erygowana 26 sierpnia 1989 roku. W tymże dniu ks. Wojciech Skrobocz, dziekan dekanatu opolskiego, na mocy mandatu otrzymanego od bpa Ordynariusza Alfonsa Nossola, dokonał kanonicznego wprowadzenia ks. Jana Bogackiego na urząd proboszcza. Nowa parafia objęła obszar Zaodrza ograniczony od strony wschodniej Kanałem Ulgi, od strony zachodniej przejazdem kolejowym przy ulicy Niemodlińskiej, od strony południowej torem kolejowym linii Opole Główne - Opole Zachód, od strony północnej koszarami wojskowymi, które zaliczono do jej terytorium. Kolejnymi współpracownikami proboszcza byli wikariusze: ks. Krzysztof Świtała, ks. Rafał Pawliczek, ks. Krzysztof Matysek, ks. Piotr Nawrath. Na nabożeństwa w baraku-kaplicy, przychodziło coraz więcej ludzi. Po raz pierwszy sakramentu bierzmowania udzielał bp Gerard Kusz, w dniu 21 kwietnia 1990 roku. Zebrało się wtedy tak wielu parafian, że uroczystość musiała odbywać się na zewnątrz baraku. Do pierwszej komunii świętej 6 maja tegoż roku przystąpiła pierwsza grupa, złożona z 67 dzieci. Pierwsza procesja Bożego Ciała, 14 czerwca, podążała ulicami Spacerową, Świerczewskiego (obecnie Hallera), Domańskiego, Niemodlińską, by powrócić znów ulicą Świerczewskiego. W kronice parafialnej odnotowano, że na tę uroczystość proboszcz zakupił nowy baldachim. W tamtym okresie każde nowe wydarzenie parafialne było głęboko przeżywane. W styczniu 1991 roku, z inicjatywy ks. Rafała Pawliczka, wprowadzono cotygodniową nowennę do Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Spełnione zostało pragnienie wielu mieszkańców Zaodrza, którzy do tego czasu udawali się na nabożeństwa do kościoła Matki Bożej Bolesnej na "górce". Przez lata następne na nowennie gromadziło się zawsze wielu czcicieli Matki Bożej. W związku z wprowadzeniem katechezy do szkół, 22 marca 1991 roku bp Jan Bagiński poświęcił krzyże, przeznaczone dla szkół, znajdujących się na terenie objętym przez parafię. Była to pierwsza uroczystość w otwartych murach wznoszonego kościoła. Później jeszcze wielokrotnie teren budowy stawał się miejscem zbiorowej modlitwy. Przy powstającej świątyni tworzyły się ruchy modlitewne. Najczęściej wywodziły się z parafii macierzystej pod wezwaniem Św. Krzyża. W 1986 roku powstała grupa maryjna dziewcząt, w 1987 roku - grupa szensztacka. W 1990 roku zaczął się organizować ruch neokatechumenalny. W 1991 roku zapoczątkował swoją działalność Legion Maryi. W 1991 roku kilka osób, chętnych do niesienia pomocy potrzebującym, stworzyło zalążek Parafialnego Zespołu "Caritas" nazywając siebie grupą "Pomocy wzajemnej". Równocześnie trwały prace przy budowie kościoła. W 1991 roku doprowadzono gaz, energię elektryczną, ciepłą wodę z sieci miejskiego ogrzewania, wykonano kanalizację. Trwały prace murarskie przy kościele i plebani. W grudniu 1991 roku ks. Jan Bogacki, ze względu na zły stan zdrowia, złożył rezygnację z funkcji proboszcza zaodrzańskiej parafii. Mszę świętą pożegnalną odprawił 7 lutego 1992 roku. Następnego dnia został ustanowiony proboszczem Parafii pod wezwaniem Błogosławionego Czesława w Górażdżach. Nastąpiła zamiana duszpasterzy obu tych parafii, których patronem jest błogosławiony Czesław. w dniu 9 lutego 1992 roku przybył bowiem z Górażdży ks. Stanisław Dworzak i odprawił swoją pierwszą, w baraku-kaplicy na Zaodrzu, mszę świętą. Kanonicznego wprowadzenia ks. Stanisława Dworzaka na urząd proboszcza, w dniu 26 kwietnia, dokonał dziekan dekanatu Opole-Szczepanowice, ks. Jerzy Wybraniec. Mieszkańcy Zaodrza coraz bardziej utożsamiali się z nową parafią. Od samego początku wielu z nich przychodziło z konkretną pomocą przy budowie kościoła. Wykonywali różne prace osobiście, wspierali dzieło finansowo. Wyrazem ich głębokiej troski o wznoszoną świątynię była nowenna złożona z dziewięciu modlitewnych pielgrzymek. Inicjatorką nowenny była Aniela Górzna. Wyjazdy zorganizowano w okresie od października 1991 roku do czerwca 1992 roku. Parafianie pielgrzymowali do miejsc związanych ze świętą Kingą, szlakiem sanktuariów Matki Bożej, na Jasną Górę i do grobu błogosławionego Czesława we Wrocławiu. Pierwsze rekolekcje w swoich dziejach parafia przeżywała w dniach 5-8 marca 1992 roku. Prowadził je opiekun grobu błogosławionego Czesława, dominikanin z Wrocławia o. Roman Bakalarz. W marcu 1992 roku powołana została przez nowego proboszcza Rada Budowy. Składała się ze specjalistów z różnych dziedzin, którzy zdecydowali się w sposób bezinteresowny wspierać swoją radą i pomocą budowę kościoła. Do rady weszły następujące osoby: mgr praw Zbigniew Burzmiński, mgr inż. budownictwa Maria Nowak (nauczycielka Zespołu Szkół Zawodowych im. Gzowskiego w Opolu), dr inż. Henryk Nowak (adiunkt na Wydziale Budownictwa w Wyższej Szkole Inżynierskiej w Opolu), mgr praw Wojciech Pauker (prowadzący poradnictwo finansowo-prawne, członek Agencji Rozwoju Opolszczyzny), Tadeusz Radziewicz (właściciel przedsiębiorstwa budowlanego "Ta-Ra"), mgr inż. budownictwa Jan Sowa (kierownik działu w Opolskim Przedsiębiorstwie Budownictwa Przemysłowego Nr 1 w Opolu), mgr inż. informatyk Krystyna Wilk (kierownik wydziału w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych w Opolu, działająca w klubie Inteligencji Katolickiej i Stowarzyszeniu "Wspólnota Polska"), mgr inż. elektronik-automatyk Bronisław Wilk (przewodniczący Zarządu Fundacji "Polsko-Niemiecki Pojednanie", doradca Agencji Rozwoju Opolszczyzny, były poseł na Sejm RP z OKP - "Solidarność"), mgr inż. budownictwa Jan Woźniak (z opolskiego przedsiębiorstwa "Unimax"), mgr inż. Wiesław Wróblewski (prezes Agencji Rozwoju Opolszczyzny), inż. Alicja Zima (z Wydziału Urbanistyki i Architektury Urzędu Miasta), mgr Stanisław Zima (wicedyrektor Zespołu Szkół Zawodowych im. Gzowskiego w Opolu). Wkrótce powołano przy parafii Fundację "Centrum Sakralno-Młodzieżowe" (CSM). Jej celem było gromadzenie środków materialnych na budowę kościoła i na działalność tworzonego "Centrum". Radę Fundacji tworzyli członkowie Rady Budowy. Jednocześnie trwały prace przy wznoszeniu murów świątyni. W listopadzie 1992 roku rozpoczęto montowanie konstrukcji stalowej dachu. W przyziemnej części budowli przygotowywano miejsce na tymczasową kaplicę, gdyż barak, gdzie odbywały się dotąd nabożeństwa, nie mógł już pomieścić parafian pragnących się modlić. Z pomocą przyszli uczniowie Zespołu Szkół Zawodowych im. Gzowskiego. Pod kierunkiem swoich nauczycieli wykonywali sufit i tynkowali ściany. Pierwszą mszą świętą w tzw. "dolnym" kościele była Pasterka, 24 grudnia 1992 roku. Następnego dnia gościł bp Ordynariusz Alfons Nossol i celebrował tam świąteczną Eucharystię. Od tego czasu, w dolnej części kościoła odprawiano nabożeństwa i organizowano imprezy o charakterze religijnym. Jesienią 1993 roku, konstrukcję stalową dachu pokryto warstwą desek i papy, a w przyziemnej części kościoła przygotowano kolejne salki do prowadzenia zajęć. Po dwóch latach, została tam również otwarta parafialna biblioteka i czytelnia. Ważne wydarzenie miało miejsce w niedzielę 10 lipca 1994 roku: podczas odpustowej mszy świętej, której przewodniczył bp Antoni Adamiuk, dokonano wmurowania kamienia węgielnego w ścianę prezbiterium wznoszonej świątyni - w pobliżu miejsca, gdzie w przyszłości miało stanąć tabernakulum. Po urządzeniu kaplicy w dolnej części kościoła, w baraku umieszczono biuro Fundacji CSM, biuro budowy i katolicką księgarnię. Skromne pomieszczenia wygospodarowano dla Parafialnego Zespołu "Caritas" i dla Biura Radia Maryja. W ramach Fundacji CSM, w 1995 roku, zorganizowany został Klub Młodzieżowy "Arka", który mógł się rozwijać dzięki licznym sponsorom. Latem 1995 roku prowadzone były intensywne prace na kościelnym placu: wykonywano wykopy pod kanalizację, niwelowano teren, kładziono płyty chodnikowe. Z pomocą przyszli parafianie i żołnierze z pobliskich koszar. W 1996 roku kościół został pokryty blachą. Prace blacharskie wykonała firma "AKME" z Ostrzeszowa. Roboty murarskie i tynkowanie powierzono firmie "OPOLBUD" z Opola, która w późniejszym czasie wykonała również strop kościoła. Szczególnie pamiętnym wydarzeniem było nawiedzenie parafii przez Matkę Bożą w kopii Jasnogórskiego Obrazu, w dniach 25-26 czerwca 1996 roku. Wielu mieszkańców Zaodrza wykazało wówczas swoje oddanie i głębokie przywiązanie do Kościoła. Wykonano bezinteresownie wiele prac, składano ofiary. Główne uroczystości zostały zorganizowane w górnej, właściwej części kościoła, która odtąd stała się miejscem niemal wszystkich nabożeństw. Gośćmi uroczystości byli bp Ordynariusz Alfons Nossol oraz dwóch amerykańskich biskupów - John Yanta z San Antonio i Charles Crahman z Dallas z grupą polonijną z Teksasu, którzy przebywali wówczas w Polsce. Uczestniczyli przedstawiciele wielu zaprzyjaźnionych parafii oraz księża. Warto w tym miejscu wspomnieć wzruszający moment, kiedy na rozpoczęcie uroczystości kilkudziesięcioosobowa grupa mężczyzn z Zaodrza, którzy ochotniczo się zgłosili, odśpiewała Bogurodzicę. W sposób szczególny swoją obecność zaznaczyli żołnierze. Wystąpiła orkiestra garnizonowa 10 Sudeckiej Dywizji Zmechanizowanej i kompania honorowa. Żołnierze pełnili wartę honorową przy Obrazie przez całą dobę. Ze względu na obecność jednostek wojskowych na obszarze objętym przez parafię, budujący się kościół miał w przyszłości pełnić funkcję kościoła garnizonowego. Problem został podniesiony dopiero z chwilą powstania w Polsce Ordynariatu Polowego. Wówczas na terenie Zaodrza rozpoczął swoją działalność kapelan wojskowy. Pierwszym kapelanem został ks. kpt. Zbigniew Dymitruk, ks. mjr Augustyn Rosły, ks. kpt. Henryk Kaczmarek. Ważnym wydarzeniem dla wojska było nawiedzenie garnizonu opolskiego przez Matkę Bożą w jasnogórskiej ikonie, ozdobionej hetmańskim płaszczem. Miało ono miejsce w dniu 8 grudnia 1996 roku. W roku następnym, Opole nawiedziła powódź. Zaodrze zatopione zostało 10 lipca. Woda zrujnowała wówczas całkowicie barak stojący przy kościelnym placu budowy. Fala wdarła się do piwnic plebani i dosięgła parteru. Zniszczone zostały pomieszczenia w dolnej części kościoła: kaplica, zakrystia, sale katechetyczne i biblioteka. Próby ratowania czegokolwiek z wyposażenia tych pomieszczeń odbywały się w warunkach dramatycznych. Proboszcz i kilku mężczyzn przenosili szaty liturgiczne i biblioteczne, książki z dolnej części kościoła do górnej, brnąc w szybko przybierającej wodzie. Z baraku proboszcz zdołał wynieść już tylko nieliczne dokumenty, zanurzając się niemal całkowicie w rwącym potoku. Gdy woda nieco opadła, w dniu 12 lipca, w górnym kościele, który nie został zalany dzięki swojemu położeniu, odprawiona została msza święta. Uczestniczyła w niej garstka parafian. Pozostali, odcięci wodą, nie mogli przybyć. Przez pewien czas księża zmuszeni byli przepływać łódką przestrzeń między plebanią a kościołem. W tym trudnym okresie, 14 i 26 lipca, odwiedziło parafię Radio Maryja. Wyraziło w ten sposób swoją solidarność z ludźmi poszkodowanymi przez żywioł natury. Był to czas, kiedy mieszkańcom Zaodrza okazano wiele bezinteresownej pomocy. Wielką aktywnością i ofiarną postawą odznaczali się członkowie Parafialnego Zespołu "Caritas", niosąc wsparcie potrzebującym. Po powodzi, na pewien czas wstrzymano prace budowlane. Istniała bowiem potrzeba naprawienia szkód wyrządzonych przez wodę. W pierwszej kolejności przystąpiono do urządzania bocznej kaplicy, która zgodnie z projektem, miała być usytuowana we wschodniej części górnego kościoła. Wykonano gipsowy sufit, posadzkę, ustawiono ołtarz oraz wzniesiono oszkloną ścianę zamykającą jej przestrzeń od strony części głównej. Ostatecznie kaplica została oddana do użytku 1 listopada 1998 roku. Równocześnie, w zasadniczej części świątyni, w ciągu tego lata wstawiano okna. Do chwili wykończenia bocznej kaplicy, wszystkie nabożeństwa odbywały się w górnej części kościoła. W czasie większych chłodów, skutki braku ogrzewania i kompletu okien usiłowano złagodzić uruchamiając elektryczne "dmuchawy". Te niedogodności nie zahamowały rozwoju życia parafialnego. Rodziło się poczucie więzi w powstającej wspólnocie i pewnej odpowiedzialności za nią. Zauważało się coraz więcej ludzi w kościele. Rozszerzały swoją działalność grupy modlitewne i apostolskie. Ich poczucie przynależności do lokalnego Kościoła okazało się tak wielkie, że w sposób naturalny przedstawiciele tychże grup zaczęli stanowić Radę Parafialną. W ten sposób w Radzie znaleźli się reprezentanci Parafialnego Zespołu "Caritas", Parafialnego Koła Stowarzyszenia Rodzin Katolickich, Kościoła Domowego, Legionu Maryi, Wspólnoty Żywego Różańca, Kapłańskiej Wspólnoty Osób Świeckich, grup szensztackich, Biura Radia Maryja, Apostolstwa Dobrej Śmierci, Fundacji CSM, Liturgicznej Służby Ołtarza. Za sprawą członków Parafialnego Koła Stowarzyszenia Rodzin Katolickich (istniejącego od 1996 r.), od roku 1997 odbywały się zawsze 11 listopada uroczyste nabożeństwa w intencji Ojczyzny. Oni również, wspólnie z Kręgiem Instruktorskim ZHP Seniorów i Harcerzy Starszych "Wilki", byli organizatorami obchodów w parafii 55 rocznicy bitwy o Monte Cassino, w dniu 23 maja 1999 roku. Mszę św. polową celebrował wówczas i homilię wygłosił bp Jan Kopiec. Podczas uroczystości, na zewnętrznej ścianie kościoła, odsłonięta została pamiątkowa tablica, poświęcona żołnierzom 16 Lwowskiego Batalionu Strzelców. Jej fundatorami byli żołnierze tegoż batalionu, weterani spod Monte Cassino - plutonowi Ferdynand Nowicki i Stanisław Rosiński. Pomocnikami proboszcza w pracy duszpasterskiej byli wikariusze - najpierw trzej, a od 1994 roku czterej. Bp Ordynariusz kierował do pracy w Parafii Błogosławionego Czesława w Opolu kolejno księży: ks. Bogdana Ganczarskiego i ks. Adama Kryczkę - w 1993 roku, ks. Mirosława Lipowicza i ks. Tadeusza Oślizłę - w 1994 roku, ks. Grzegorza Poźniaka - w 1996 roku, ks. Rafała Cudoka i ks. Krystiana Giemzę - w 1997 roku, ks. Bernarda Mocię i ks. Jarosława Króla - w 1998 roku, ks. Jana Wolnika i ks. Dariusza Lechowicza - w 2000 roku. Przez pewien czas w pełnieniu obowiązków duszpasterskich uczestniczył ks. Krystian Worbs. Księża sprawowali duchową pieczę nad rozwijającymi się formami życia religijnego. Prowadzili katechezę w szkołach. Przychodziły im z pomocą siostry zakonne ze Zgromadzenia Sióstr de Notre Dame oraz świeccy katecheci. Organizowane były liczne pielgrzymki do sanktuarium w kraju i za granicą. Każdego roku grupa z Zaodrza podążała w Opolskiej Pieszej Pielgrzymce na Jasną Górę. Pierwszym kapłanem, który wyszedł z Parafii Błogosławionego Czesława w Opolu jest ks. Arkadiusz Szyda, którego prymicje przeżywano w 1998 roku. Ustanowieni zostali przez Biskupa Ordynariusza nadzwyczajni szafarze komunii świętej: Jan Agatowski, Fryderyk Sęk i Bogdan Radziewicz. Od czasu ustanowienia parafii, funkcję kościelnych pełnili kolejno: Jerzy Lubak, Franciszek Pietrzewski, a następnie Józef Kazin i Bronisław Łukaszun. Można mówić o stałym rozwoju życia muzycznego w parafii. Nabożeństwom zwykle towarzyszyła muzyka organowa. Przy instrumencie zasiadali organiści: Hubert Prochta, Bronisław Wilk, Józef Chudala, Agata Kubal, Agnieszka Mostowska, Alicja Szwarcbach. Rozwijał swój repertuar chór parafialny, gromadziła się młodzież, by zespołowo wykonywać muzykę religijną, zaczęła się tworzyć orkiestra dęta. Ważniejsze wydarzenia z życia parafii od początku były notowane w kronice. Najpierw prowadził ją ks. Rafał Pawliczek, a następnie Jan Agatowski. Od 1992 roku wydawane było cotygodniowe pisemko "Głos Bł. Czesława", zawierające parafialne informacje i teksty o charakterze duszpasterskim (do dnia konsekracji kościoła ukazało się 447 numerów). W ciągu tego okresu nakład zwiększył się z 250 do około 800 egzemplarzy tygodniowo, a w okresie świątecznym - do ponad 1200 egzemplarzy. W ostatnich kilku miesiącach przed konsekracją, trwały jeszcze wytężone prace wykończeniowe. Uporządkowany został rozległy teren wokół kościoła. Wewnątrz świątyni wykonano sufit, zainstalowano ogrzewanie podłogowe i położono posadzkę. Wszystkie prace, które obejmowały wykonanie posadzki w części głównej kościoła i w kaplicy, a także wyłożenie płytami i kostką szerokiej płaszczyzny przed głównym wejściem i zbudowanie chodników wokół kościoła, zrealizowała firma Józefa Ptaszka z Nowego Targu. Ustawiono w kościele nowy ołtarz, ambonkę i chrzcielnicę. Wykonał je Zakład Wydobycia i Przerobu Kamienia Budowlanego Zdzisława Kwiatkowskiego z Gierałcic. W centralnym miejscu prezbiterium umiejscowione zostało figuralne wyobrażenie Chrystusa Zmartwychwstałego, poniżej - tabernakulum, którego kształt, przypominający świetlistą kulę, nawiązuje do symboliki łączonej z błogosławionym Czesławem. Zaprojektował je i wykonał art. plastyk Eugeniusz Olechowski. Złoceniami ozdobił - art. plastyk Jerzy Warmuzek. Przedsionek kościoła został oddzielony od głównej części świątyni, przeszklona ścianą. Niemal od początku trwania budowy, całością prac kierowali fachowcy. Kierownikami budowy byli kolejno: inż. Antoni Mariański, inż. Zbigniew Kuczek, inż. Janusz Stefaniak. Wzniesienie świątyni, oprócz wielkiego wysiłku organizatorskiego, wymagało ogromnych nakładów finansowych. Parafianie, mimo swojej wielkiej ofiarności, nie zdołaliby sami pokryć wszystkich kosztów. Ukończenie prac stało się możliwe dzięki sponsorom. Wielu udzieliło pomocy znaczącej. Pragniemy wspomnieć chociaż niektórych. Część z nich pragnęła pozostać anonimowa. Wymieniamy osoby, które poproszone, wyraziły zgodę na to, by ujawnić ich nazwiska. Do grona sponsorów zalicza się inż. arch. Zdzisław Budziński, który nieodpłatnie opracował projekt architektoniczny kościoła oraz projekty ołtarza, ambonki i chrzcielnicy. Nadzorował również ich realizację. Darem mgr. inż. Zbigniewa Grubiaka było przygotowanie projektu ogrzewania w kościele i nadzór wykonawczy. Środki na wykonanie ołtarza i ambonki przekazali Leokadia i Józef Dżułowie. Fundatorami poszczególnych okien są następujące osoby: Ludmiła Sprick, Albina Utrat, Urszula i Wojciech Burzyńscy, Bożena i Janusz Lisowscy, Anna i Franciszek Makarewiczowie, Krystyna i Ernest Siwczyńscy, Krystyna i Bronisław Wilkowie, a także dzieci, które przystąpiły do pierwszej komunii świętej w 1996 i 2000 roku oraz "Róże Różańcowe". Osobami wspierającymi i sponsorami budowy również byli: Józef Pękala, Tadeusz Radziewicz, Małgorzata i Reinhold Lellek oraz Andrzej i Krystian Lellek, Anna Kubulek, Alicja Małota, Tadeusz Rowiński, Adela Baron, Piotr Konieczko, Józef Jędro, Krystyna i Stanisław Paterowie, Astryda i Ryszard Winiarscy, Stanisława i Jan Wojciechowscy, Helena i Kazimierz Wójcicy, Elżbieta i Eugeniusz Rurynkiewiczowie, właściciele i pracownicy Domu Towarowego "Handlowiec" w Opolu. Budowę kościoła wsparły finansowo firmy: Wydawnictwo Św. Krzyża w Opolu, spółki "EPO", "Norgips", "Oman", "Readymix Beton - Dolny Śląsk" z Opola, "Energopol Trade" z Opola, hurtownia "Cerpol", cementownia "Górażdże", Fabryka Ceramiki Budowlanej Wacława Jopka, hurtownia "Materiały Budowlane - Kowol", Zakład Energetyczny "Opole". Swój wkład w budowę Kościoła wniosły jednostki wojskowe z terenu parafii. Pomocy materialnej udzielali mieszkańcy parafii, które patronowały budowie kościoła, z następujących dekanatów: Opole, Opole-Szczepanowice, Niemodlin, Głogówek, Kietrz, Kamień Śląski, Łany, Prószków. Pomoc okazali Polacy z zagranicy, z Polskich Misji Katolickich w Karlsruhe w Niemczech, w Milford w Anglii i w Montpelier we Francji. Dzięki Bożej Opatrzności i pomocy wielu ludzi dobrej woli, możliwe było ukończenie budowy kościoła pod wezwaniem błogosławionego Czesława w Opolu. Konsekracja odbyła się w dniu 15 października 2000 roku Tekst pochodzi z książeczki wydanej z okazji konsekracji kościoła pod wezwaniem błogosławionego Czesława w Opolu. |
|||||||||||||||||||||||||
/
|
||
|
||
|
||
|
|
|||||||||||
Kościół bł. Czesława na innych fotografiach
|
|||||||||||
|
|
|||||||||||
|
||
|
||
|
|
||
 |
|
||
|---|---|---|---|