Jest to zabytkowy, barokowo-klasycystyczny kościół parafialny leżący na terenie Jastrzębia Górnego, niegdyś wsi, obecnie dzielnicy Jastrzębia-Zdroju. Kościół został zbudowany w latach 1823–1825 po wielkim pożarze z 1811 r., który strawił piękny drewniany kościół pochodzący z I poł. XVI w.
reprezentuje styl późnobarokowy z elementami klasycystycznymi. Budowla nawiązuje do brył o przestrzeni wewnętrznych obiektów sakralnych budowanych w niewielkich wiejskich parafiach na terenie Czech i Śląska i jest jednocześnie jednym z ostatnich tego typu obiektów sakralnych. Jego cechy charakterystyczne to m.in. hala ścienno-filarowa, baldachimowy system sklepień, zaokrąglenia naroży, trójdzielna fasada z wtopioną w korpus wieżą, centralizacja wnętrza czy podziały elewacji. Elementy klasycyzmu przejawiają się głównie w szczegółach wystroju – feston w fasadzie, jońskie głowice pilastrów w prezbiterium czy ambona.

Budowla o zwartej, regularnej i monumentalnej bryle postawiona została na wzniesieniu i występującym o zmiennej wysokości cokole, dzięki czemu dumnie góruje nad okolicą. Jej charakterystycznym elementem jest kulminująca masywna wieża, którą wieńczy baniasty hełm z latarnią, i która wyrasta poza pobliski starodrzew. Wieża wbudowana w korpus świątyni z korpusem przybudówek tworzy w fasadzie środkowy dwukondygnacyjny ryzalit.