Przepompownia wód gruntowych powstała w latach 1926-27 w celu obsługi wywierconych w latach 1915-17 pięćdziesięciu studni grupy IV. Nowe studnie zasilane były wodą infiltrującą w korytach Odry i Oławy w przeciwieństwie do 313 studni grup I, II i III znajdujących się między Siechnicami a Bierdzanami. Ponieważ teren na którym znajdowały się studnie wody gruntowej znajdował się niżej niż teren starszych studni, intensywne pompowanie z nich wody przez pompownię Świątniki groziło obniżeniem zwierciadła wód gruntowych w położonej wyżej części terenów wodonośnych, co z kolei mogło powodować ryzyko katastrofy żelazowo-manganowej podobnej do tej jaka miała miejsce w roku 1906. Dzięki nowo wybudowanej przepompowni można było swobodnie pobierać wodę ze studni grupy IV a wydajność poboru wody z nich wzrosła trzykrotnie z 10 000 m³ przed budową do 30 000 m³ na dobę.
Prace budowlane rozpoczęto w sierpniu 1926 r., do końca marca 1927 r. zakończono wznoszenie murów, a w sierpniu tegoż roku rozpoczęto montaż maszyn i urządzeń. Próbny rozruch rozpoczęto w grudniu 1927 r. a oficjalne otwarcie przepompowni miało miejsce 23 marca 1928 r. Koszt budowy wyniósł 500 000 marek. Dwukondygnacyjny modernistyczny budynek z czerwonej cegły na planie w kształcie litery L z przylegającym do niego od wschodu półokrągłym aneksem mieszczącym studnię zbiorczą składa się z trzech części: maszynowni połączonej ze studnią, mieszkania służbowego maszynisty oraz w skrajnej zachodniej części stacji transformatorowej. Przepompownia była wyposażona wyłącznie w urządzenia elektryczne i w celu zabezpieczenia przed ewentualnym brakiem dostawy prądu posiadała połączenie z trzema różnymi dostawcami: elektrownią miejską, elektrownią w Siechnicach i elektrownią wodną "Janowice".