Budowę kościoła wznoszonego wg projektu Tomasza Bellottiego rozpoczęto w 1698 r. Budowę wstrzymała wojna północna i śmierć fundatora. Sklepienia zbudowano dopiero w 1772 r. a kościół poświęcono dopiero w 1797, czyli 99 lat po rozpoczęciu budowy. W kilkanaście lat po uszkodzeniu dachu przez burzę, w 1885 r. wzniesiono dwie wieże wg projektu Konstantego Wojciechowskiego, jeszcze kilka lat później wykończono dolny kościół. W październiku 1914 r. artyleria niemiecka zbombardowała kościół tak, że pozostały ruiny, ocalała tylko zakrystia. Odbudowa trwała do 1931 r. kiedy dokonano ponownego poświęcenia pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny. Kolejna wojna znów przyniosła zniszczenia i konieczność odbudowy zakończonej ponowną konsekracją w 1968 r. dokonaną przez Prymasa Stefana Wyszyńskiego. Kościół jest budowlą orientowaną, wzniesioną na planie krzyża greckiego z kaplicami w narożach, o monumentalnej fasadzie flankowanej wieżami, które jednak nie zostały do dziś odtworzone w dawnym kształcie. Nad wejściem znajduje się balkonik z figurą Matki Bożej ozdobiony podwójnymi kolumnami podtrzymującymi zwieńczenie w formie gzymsu. W bocznych niszach figury św. Pryma i św. Felicjana – wszystkie te figury autorstwa Jana Jerzego Plerscha.